Gr.W.34 - Granatwerfer 34 | Die Freiwilligen
Schwerer Granatenwerfer 34 stanowił podstawowy typ ciężkiego moździerza wykorzystywanego przez armię niemiecką podczas drugiej wojny światowej.Początkowo był klasyfikowany jako „ciężki” i przydzielany do kompanii ciężkich w każdym batalionie.
Z biegiem wojny przeklasyfikowano go na "średni", a od roku 1944 był on zastępowany moździerzem 120 mm.
Opracowany przez firmę Rheinmetall-Borsig AG w 1932 roku. Produkowany i wprowadzony na wyposażenie niemieckiej armii od 1934 roku trafił przede wszystkim do plutonów moździerzy w kompaniach karabinów maszynowych. Zgodnie z wytycznymi, każda dywizja piechoty dysponować miała około pięćdziesięcioma sztukami tej niezwykle skutecznej broni, natomiast dywizja strzelców spadochronowych – sześćdziesięcioma dziewięcioma. Część egzemplarzy zamontowano także w przedziałach bojowych transporterów opancerzonych.
Według planu zbrojeniowego z końca 1943 r., z powodu dużej efektywności moździerza kalibru 8 cm, armia otrzymywać winna miesięcznie 1.100 egzemplarzy tej broni. Wobec trudności ekonomicznych III Rzeszy projekt ten okazał się niewykonalny.
Jedną z podstawowych zalet tej broni były bardzo niskie koszty produkcji.
Cena jednego egzemplarza wynosiła 810 RM. Ponadto w całym procesie technologicznym zużywano zaledwie 117 kg nisko deficytowych materiałów strategicznych. Do wybuchu wojny w 1939 roku wyprodukowano 4624 egzemplarze, natomiast do marca 1945 roku dalsze 71630 egzemplarzy.
Od 1943 roku wyparł on z jednostek pierwszej linii lżejszy model 5 cm leGrW 36. Na jego bazie opracowano także model skrócony 8 cm KzGrW 42, przeznaczony pierwotnie dla wojsk powietrzno-desantowych. Wersja montowana w transporterach opancerzonych nosiła oznaczenie 8 cm Granatwerfer 67.
Gr.W.34 był klasycznym moździerzem piechoty z gładkościenną lufą i pociskiem ładowanym od strony wylotowej. Na dnie lufy znajdowała się iglica sterowana mechanizmem spustowym (można ją było zablokować na stałe w górnym położeniu).
Według planu zbrojeniowego z końca 1943 r., z powodu dużej efektywności moździerza kalibru 8 cm, armia otrzymywać winna miesięcznie 1.100 egzemplarzy tej broni. Wobec trudności ekonomicznych III Rzeszy projekt ten okazał się niewykonalny.
Jedną z podstawowych zalet tej broni były bardzo niskie koszty produkcji.
Cena jednego egzemplarza wynosiła 810 RM. Ponadto w całym procesie technologicznym zużywano zaledwie 117 kg nisko deficytowych materiałów strategicznych. Do wybuchu wojny w 1939 roku wyprodukowano 4624 egzemplarze, natomiast do marca 1945 roku dalsze 71630 egzemplarzy.
Od 1943 roku wyparł on z jednostek pierwszej linii lżejszy model 5 cm leGrW 36. Na jego bazie opracowano także model skrócony 8 cm KzGrW 42, przeznaczony pierwotnie dla wojsk powietrzno-desantowych. Wersja montowana w transporterach opancerzonych nosiła oznaczenie 8 cm Granatwerfer 67.
Gr.W.34 był klasycznym moździerzem piechoty z gładkościenną lufą i pociskiem ładowanym od strony wylotowej. Na dnie lufy znajdowała się iglica sterowana mechanizmem spustowym (można ją było zablokować na stałe w górnym położeniu).
Gr.W. 34 szybko zyskał sobie reputację niezawodnej, wydajnej i bardzo precyzyjnej broni. Przy dobrze wyszkolonej i doświadczonej obsłudze spisywał się równie dobrze w obronie jak i wsparciu ataku.
Dane techniczne:
Na czas transportu rozkładany na podstawowe elementy:
Obsługa moździerza (aby obejrzeć szczegóły sylwetek kliknij zdjęcie poniżej):
Schemat stanowiska moździerza (aby zobaczyć kliknij na link)
Źródło:
http://www.mapy.blink.pl/kolberg/index.php
http://2ws.waw.pl/index.php?option=com_ ... &Itemid=15
http://www.militaertechnik-der-nva.de/W ... sGW34.html
Dane techniczne:
- Kaliber: 81,4 mm
- Masa: na stanowisku 56,7 kg, w transporcie 64 kg
- Długość lufy: z zamkiem 1143 mm (przewód lufy 1033 mm)
- Kąt ostrzału w elewacji: od +38,8° do +88,9°
- Kąt ostrzału w azymucie: od 10° do 23° w zależności od kąta podniesienia lufy
- Szybkostrzelność: od 15-20 strz./min w zależności od stopnia wyszkolenia obsługi.
- Zasięg maksymalny 2400 metrów
- Prędkość wylotowa z granatu to 174 m/s
- lufa - 18,3kg
- podstawa - 18,3 kg
- dwójnóg - 18,9 kg
Dodatkowo w skład zestawu wchodził celownik kolimatorowy ze wspornikiem (0,8 kg). W skład wyposażenia wchodziły dwa specjalne noszaki do przenoszenia płyty oporowej i statywu, pas do przenoszenia lufy, kaptur zabezpieczający lufę przed warunkami atmosferycznymi także zestaw narzędzi do rozkładania i czyszczenia broni.
Obsługa moździerza (aby obejrzeć szczegóły sylwetek kliknij zdjęcie poniżej):
W skład obsługi moździerza wchodziło 5 żołnierzy:
Dowódca obsługi moździerza pełnił funkcję celowniczego. Zdarzało się jednak, że przydzielano dodatkowego dowódcę, którego zadaniem było koordynowanie ognia moździerza, czy też baterii moździerzy.
- dowódca-celowniczy,
- ładowniczy,
- podniesieniowy,
- 2 amunicyjnych.
Dowódca obsługi moździerza pełnił funkcję celowniczego. Zdarzało się jednak, że przydzielano dodatkowego dowódcę, którego zadaniem było koordynowanie ognia moździerza, czy też baterii moździerzy.
Granaty (aby zapoznać się z dokladnym opisem kliknij zdjęcie)
Granaty ważyły około 3,5 kg, z czego 0,553 kg były materiały wybuchowe. Łącznie wyprodukowano 73.972.000 Wurfgranate 34
Do transportu amunicji wykorzystywano metalowe lub drewniane skrzynki mieszczące 3 pociski wraz z zapalnikami oraz dodatkowymi ładunkami miotającymi. Masa takiej skrzynki wynosiła ok. 14,4 kg.
Występowały cztery rodzaje pocisków:
Wurfgranate 34 (W.Gr.34) - standardowy pocisk do moździerza 81 mm. Produkowany był w wariantach: burzący, oświetlający, dymny oraz pocisk służący do zaznaczania celów podczas współdziałania z lotnictwem.
Wurfgranate 38 (W.Gr.38) / Wurfgranate 39 (W.Gr.39) - W 1939 roku opracowano nowy rodzaj pocisku - skaczący. Zasada jego działania opierała się na dodatkowym ładunku wybuchowym umieszczonym z przodu głowicy, który eksplodował po uderzeniu w ziemię wyrzucając pocisk na wysokość około 5 metrów poczym następował wybuch ładunku właściwego. Zwiększało to bardzo pole rażenia siły żywej. Z powodu wysokich kosztów produkcji i zawodności wyprodukowano mało egzemplarzy tych pocisków.
Wurfgranate 40 "lange" (W.Gr.40) - był pociskiem ze zwiększonym ładunkiem trotylu. Zwiększenie ładunku a co za tym idzie rozmiaru pocisku i masy wpłynęło na celność i zasięg maksymalny który zmniejszył się do 950 m.
Do transportu amunicji wykorzystywano metalowe lub drewniane skrzynki mieszczące 3 pociski wraz z zapalnikami oraz dodatkowymi ładunkami miotającymi. Masa takiej skrzynki wynosiła ok. 14,4 kg.
Występowały cztery rodzaje pocisków:
Wurfgranate 34 (W.Gr.34) - standardowy pocisk do moździerza 81 mm. Produkowany był w wariantach: burzący, oświetlający, dymny oraz pocisk służący do zaznaczania celów podczas współdziałania z lotnictwem.
Wurfgranate 38 (W.Gr.38) / Wurfgranate 39 (W.Gr.39) - W 1939 roku opracowano nowy rodzaj pocisku - skaczący. Zasada jego działania opierała się na dodatkowym ładunku wybuchowym umieszczonym z przodu głowicy, który eksplodował po uderzeniu w ziemię wyrzucając pocisk na wysokość około 5 metrów poczym następował wybuch ładunku właściwego. Zwiększało to bardzo pole rażenia siły żywej. Z powodu wysokich kosztów produkcji i zawodności wyprodukowano mało egzemplarzy tych pocisków.
Wurfgranate 40 "lange" (W.Gr.40) - był pociskiem ze zwiększonym ładunkiem trotylu. Zwiększenie ładunku a co za tym idzie rozmiaru pocisku i masy wpłynęło na celność i zasięg maksymalny który zmniejszył się do 950 m.
Wurfgranate 4462 (W.Gr.4462) - Był prototypem granatu kumulacyjnego przeznaczonego do zwalczania czołgów. Projekt porzucono z uwagi na małą skuteczność w ich zwalczaniu.
Schemat stanowiska moździerza (aby zobaczyć kliknij na link)
http://www.mapy.blink.pl/kolberg/index.php
http://2ws.waw.pl/index.php?option=com_ ... &Itemid=15
http://www.militaertechnik-der-nva.de/W ... sGW34.html
SRH Die Freiwilligen jest grupą apolityczną. Symbole znajdujące się na stronie nie odzwierciedlają poglądów członków Stowarzyszenia, ani nie mają służyć propagowaniu jakichkolwiek ideologii totalitarnych.
Wszystkie materiały umieszczone na stronie są własnością SRH Die Freiwilligen i nie mogą być wykorzystywane bez zgody Stowarzyszenia.
